Boom des levens
Exposé
Het schilderij brengt drie lagen samen.
In het middelste deel kijken we uit op een zomerse tuin met lelies. Middenin staat een boom welks bladeren en takken schaduw afwerpen op het gazon eronder. Het filmische tafereel is intimistisch te noemen en straalt rust uit. Het symboliseert onze aardse levenswerkelijkheid.
Het bovenste beeldveld daarentegen oogt dynamisch doorheen de diagonalen en streeft naar het wijdse. De in elkaarschuivende kleurvelden hebben iets meerdimensionaals en verwijzen naar een wereld die uitstijgt boven het natuurlijke. Dit deel symboliseert de bovennatuurlijke wereld die niet onderworpen is aan aards-materiële beperkingen.
Het onderste beeldvlak gaat over een soort "wortelwereld". We zien daarin cirkelvormige facetten opstijgen en bewegen. Al met al een eerder ongedefinieerde dimensie.
Met dit schilderij wilde ik iets van de tegenstrijdigheid en paradox van de ons omringende werkelijkheid invangen.
De aardse realiteit lijkt zo vaak volstrekt op zichzelf te staan. Dan weer schijnt bijna het tegendeel het geval te zijn. Heel verwarrend, heel frustrerend. Net zoals de dood voor ons in feite geheel onacceptabel aanvoelt, ja in finale zin iets abnormaals heeft, zo is het voor mij ook zonneklaar, dat er een onzienlijke wereld moét schuilgaan aan de materiële. Een grotere werkelijkheid die veel verklaart over de zin en onzin van onze huidige.
Daarom ook, denk ik vaak na over de fundamentele thema´s die in de bijbel besproken worden: Dat de aarde en het heelal "in den beginne" geschapen werden door een Schepperspersoon. Dat er lang geleden een zondeval heeft plaatsgevonden, en wel in een paradijselijke tuin, Eden genaamd. Een bevloeide tuin groter dan het gebied van het huidige Europa. Dat de mens, man en vrouw, oorspronkelijk over die wereld als rentmeesters en verzorgers waren aangesteld. Dat zij ´s avonds gesprekken mochten voeren met (en vrágen stellen aan!) de Schepper zelf, zoals deze steevast een wandeling kwam doen op het einde van de dag.
Dat de mens uiteindelijk de leugens van een afvallig engelwezen geloofde en verleid werd om van de verbóden boom en zijn vruchten te eten. Dat toen de mens het duivelse bedrog ontdekte, hij zijn natuurlijke autoriteit over de aarde plotsklaps kwijtgespeeld was, alsook zijn innerlijk evenwicht verloor, én als klap op de vuurpijl ook zijn innige omgangsrelatie met de Schepper door menselijke schaamte en schuldgevoel aan flarden ging. Dat als resultaat daarvan de mens van toen af, niet alleen psychologisch, maar ook lichamelijk stelselmatig begon af te sterven: de mens werd innerlijk ziek en de dood werd op elk vlak een realiteit.
En verder dat de mens uit de tuin van Eden verbannen werd door God, zodat hij niet langer kon eten van de boom des levens. Opdat de mens niet eeuwig in de val kwam te zitten. En last but not least, dat de Schepper in die voortijd aan de mens de belofte deed, dat Hij ergens in de verre toekomst als Redder de hele zaak zou gaan rechtzetten.
In dit schilderij breng ik deze bijbelse thema´s samen. De afgebeelde boom in het midden van het schilderij kan in wezen net zo goed de boom des levens als de verboden boom (van kennis van goed en van kwaad) symboliseren. Zus of zo, is het een eigenaardig gevoel, te beseffen dat datgene waarover het boek Genesis spreekt, indien juist, een historisch feit betreft (!) Dat de zondeval heel concreet lang geleden in een tuin zoals deze hééft plaatsgevonden. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: Een bevreemdende dubbelblik... Voor mij voelt het in zulk een moment van bevangenheid aan, alsof Adam en Eva nét van de verboden vrucht hebben gegeten en zich nu in schaamte ergens verborgen hebben. Het is alsof het gísteren allemaal eerst gebeurd is en zich afgespeeld heeft!?!
Ik heb een vurige grenszone geschilderd, om aan te geven dat ik staande op aarde momenteel níet dáár komen kan, namelijk in die een blauwe en wijds vloeiende wereld, die de bijbel tot het hemelse rekent. In één van de beeldfacetten heb ik een besneeuwd bergpanorama weergegeven. Ik wilde daarmee aangeven, dat er tussen de bovennatuurlijke wereld en de aardse, behalve immense verschillen, ook duidelijke overeenkomstigheden bestaan. Dát de bovennatuurlijke wereld namelijk, ook al is ze nu doorgaans volstrekt onzichtbaar en ontoegankelijk voor ons levenden, uiteindelijk nét zo tastbaar en reëel zal blijken te zijn, als het aardse leven ons nu voorkomt.
De boom in het middelste tafereel lijkt door te groeien tot in het bovenste deel. Deze verbinding tussen de aardse en de hemelse werkelijkheid, is naar bijbels zicht, een onmiskenbaar feit, ongeacht of we daar als wetenschappelijke mensen veel of weinig van verstaan.
Hoe ogenschijnlijk "vanzelfsprekend" en soms zelfs "banaal" komt ons de wereld al te vaak voor!? En dat niet zonder reden: de realiteit van pijn, lijden en dood is heel concreet een ontwrichting van levenszin.
Als antwoord kijk ik daarom bewust wat vaker met deze nieuwe, "bijbels geïnformeerde" blik op alles wat me omringt. Dan voorvoel ik mijmerend dit grote geheimenis, en begrijp dat het slechts een kwestie van tijd is, vooraleer ook ik de toekomende, hemelse wereld zélf zal betreden en ervaren. Dit en meer, is wat ik met dit schilderij in beeld poog te brengen. Onze wereld heeft, net als dit schilderij, veel weg van een shiftende toneelscène: Met mijn innerlijke blik kijk ik duizenden jaren terug in de tijd en bevind me als een heuse toeschouwer opnieuw midden in de tuin van Eden. Ik word als het ware getuige van de zondeval terwijl hij plaatsvindt, en hoor nog hoe God de mensen een belofte meegeeft alvorens ze uit de hof worden weggedreven. Dan wordt het stil in de hof...
Uur na uur, dag na dag, zit ik in de tuin van mijn ouders en schilder deze zo accuraat af als mogelijk. Ik voel en peins over het gecombineerde gewicht van de verglijdende levenstijd en de dood. Of hoe tástbaar en ook hoe trágisch geschiedenis kan aanvoelen! Ik begrijp beter hoe kostbaar de belofte is, die God aan Adam en Eva meegaf! Zo kan ook ik, één van de verre afstammelingen, voor een groot stuk getroost en met een zeldzaam vertrouwen vooruitkijken... en omhoog.
Exposé
Het schilderij brengt drie lagen samen.
In het middelste deel kijken we uit op een zomerse tuin met lelies. Middenin staat een boom welks bladeren en takken schaduw afwerpen op het gazon eronder. Het filmische tafereel is intimistisch te noemen en straalt rust uit. Het symboliseert onze aardse levenswerkelijkheid.
Het bovenste beeldveld daarentegen oogt dynamisch doorheen de diagonalen en streeft naar het wijdse. De in elkaarschuivende kleurvelden hebben iets meerdimensionaals en verwijzen naar een wereld die uitstijgt boven het natuurlijke. Dit deel symboliseert de bovennatuurlijke wereld die niet onderworpen is aan aards-materiële beperkingen.
Het onderste beeldvlak gaat over een soort "wortelwereld". We zien daarin cirkelvormige facetten opstijgen en bewegen. Al met al een eerder ongedefinieerde dimensie.
Met dit schilderij wilde ik iets van de tegenstrijdigheid en paradox van de ons omringende werkelijkheid invangen.
De aardse realiteit lijkt zo vaak volstrekt op zichzelf te staan. Dan weer schijnt bijna het tegendeel het geval te zijn. Heel verwarrend, heel frustrerend. Net zoals de dood voor ons in feite geheel onacceptabel aanvoelt, ja in finale zin iets abnormaals heeft, zo is het voor mij ook zonneklaar, dat er een onzienlijke wereld moét schuilgaan aan de materiële. Een grotere werkelijkheid die veel verklaart over de zin en onzin van onze huidige.
Daarom ook, denk ik vaak na over de fundamentele thema´s die in de bijbel besproken worden: Dat de aarde en het heelal "in den beginne" geschapen werden door een Schepperspersoon. Dat er lang geleden een zondeval heeft plaatsgevonden, en wel in een paradijselijke tuin, Eden genaamd. Een bevloeide tuin groter dan het gebied van het huidige Europa. Dat de mens, man en vrouw, oorspronkelijk over die wereld als rentmeesters en verzorgers waren aangesteld. Dat zij ´s avonds gesprekken mochten voeren met (en vrágen stellen aan!) de Schepper zelf, zoals deze steevast een wandeling kwam doen op het einde van de dag.
Dat de mens uiteindelijk de leugens van een afvallig engelwezen geloofde en verleid werd om van de verbóden boom en zijn vruchten te eten. Dat toen de mens het duivelse bedrog ontdekte, hij zijn natuurlijke autoriteit over de aarde plotsklaps kwijtgespeeld was, alsook zijn innerlijk evenwicht verloor, én als klap op de vuurpijl ook zijn innige omgangsrelatie met de Schepper door menselijke schaamte en schuldgevoel aan flarden ging. Dat als resultaat daarvan de mens van toen af, niet alleen psychologisch, maar ook lichamelijk stelselmatig begon af te sterven: de mens werd innerlijk ziek en de dood werd op elk vlak een realiteit.
En verder dat de mens uit de tuin van Eden verbannen werd door God, zodat hij niet langer kon eten van de boom des levens. Opdat de mens niet eeuwig in de val kwam te zitten. En last but not least, dat de Schepper in die voortijd aan de mens de belofte deed, dat Hij ergens in de verre toekomst als Redder de hele zaak zou gaan rechtzetten.
In dit schilderij breng ik deze bijbelse thema´s samen. De afgebeelde boom in het midden van het schilderij kan in wezen net zo goed de boom des levens als de verboden boom (van kennis van goed en van kwaad) symboliseren. Zus of zo, is het een eigenaardig gevoel, te beseffen dat datgene waarover het boek Genesis spreekt, indien juist, een historisch feit betreft (!) Dat de zondeval heel concreet lang geleden in een tuin zoals deze hééft plaatsgevonden. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: Een bevreemdende dubbelblik... Voor mij voelt het in zulk een moment van bevangenheid aan, alsof Adam en Eva nét van de verboden vrucht hebben gegeten en zich nu in schaamte ergens verborgen hebben. Het is alsof het gísteren allemaal eerst gebeurd is en zich afgespeeld heeft!?!
Ik heb een vurige grenszone geschilderd, om aan te geven dat ik staande op aarde momenteel níet dáár komen kan, namelijk in die een blauwe en wijds vloeiende wereld, die de bijbel tot het hemelse rekent. In één van de beeldfacetten heb ik een besneeuwd bergpanorama weergegeven. Ik wilde daarmee aangeven, dat er tussen de bovennatuurlijke wereld en de aardse, behalve immense verschillen, ook duidelijke overeenkomstigheden bestaan. Dát de bovennatuurlijke wereld namelijk, ook al is ze nu doorgaans volstrekt onzichtbaar en ontoegankelijk voor ons levenden, uiteindelijk nét zo tastbaar en reëel zal blijken te zijn, als het aardse leven ons nu voorkomt.
De boom in het middelste tafereel lijkt door te groeien tot in het bovenste deel. Deze verbinding tussen de aardse en de hemelse werkelijkheid, is naar bijbels zicht, een onmiskenbaar feit, ongeacht of we daar als wetenschappelijke mensen veel of weinig van verstaan.
Hoe ogenschijnlijk "vanzelfsprekend" en soms zelfs "banaal" komt ons de wereld al te vaak voor!? En dat niet zonder reden: de realiteit van pijn, lijden en dood is heel concreet een ontwrichting van levenszin.
Als antwoord kijk ik daarom bewust wat vaker met deze nieuwe, "bijbels geïnformeerde" blik op alles wat me omringt. Dan voorvoel ik mijmerend dit grote geheimenis, en begrijp dat het slechts een kwestie van tijd is, vooraleer ook ik de toekomende, hemelse wereld zélf zal betreden en ervaren. Dit en meer, is wat ik met dit schilderij in beeld poog te brengen. Onze wereld heeft, net als dit schilderij, veel weg van een shiftende toneelscène: Met mijn innerlijke blik kijk ik duizenden jaren terug in de tijd en bevind me als een heuse toeschouwer opnieuw midden in de tuin van Eden. Ik word als het ware getuige van de zondeval terwijl hij plaatsvindt, en hoor nog hoe God de mensen een belofte meegeeft alvorens ze uit de hof worden weggedreven. Dan wordt het stil in de hof...
Uur na uur, dag na dag, zit ik in de tuin van mijn ouders en schilder deze zo accuraat af als mogelijk. Ik voel en peins over het gecombineerde gewicht van de verglijdende levenstijd en de dood. Of hoe tástbaar en ook hoe trágisch geschiedenis kan aanvoelen! Ik begrijp beter hoe kostbaar de belofte is, die God aan Adam en Eva meegaf! Zo kan ook ik, één van de verre afstammelingen, voor een groot stuk getroost en met een zeldzaam vertrouwen vooruitkijken... en omhoog.
Copyright Artborne Erdeborn